Als je met behulp van Mijn Leven het gesprek met een kind start, dan leg je eerst uit wie je bent, wat je komt doen en stel je voor om aan de hand van de praatposter het gesprek te voeren. So far, so good.

Dan volgen de dakkaartjes en je legt uit: “In het dak zetten we de mensen die in dit huis wonen. Wie wonen er in jouw huis? Voor iedereen pakken we een poppetje en daar zetten we de naam bij.” Daarmee ontstaat als het ware een genogram, dat later nog wordt aangevuld met andere belangrijke mensen.

De dakkaartjes en de manier waarop een kind ze neerlegt onthullen soms ook informatie die je wellicht anders gemist zou hebben. Zo plaatste een meisje, in gesprek met Ismeta, zichzelf helemaal links in het dak met haar moeder vlak naast zich. Haar vader werd uiterst rechts neergelegd. Het meisje verbeeldde hiermee bijna letterlijk de afstand die zij ervoer tot haar vader.

In een ander gesprek legde een jongen het kaartje met de naam van het zusje half op het dak en half in de lucht. Daarnaar gevraagd vertelde het kind dat zijn zusje uit huis was geplaatst en nu weer af en toe kwam logeren. Een mooi, klein en open gesprek met het jochie volgde.

Moraal van dit verhaal: het is minstens zo belangrijk om te luisteren naar wat niet wordt gezegd, maar wel wordt verbeeld. En te vragen wat maakt dat een kind kiest voor een bepaalde opstelling. De dakkaartjes en de plaatsing ervan kunnen je heel veel informatie geven. Ook informatie die je wellicht niet zou krijgen, als je alleen je focus hebt op wat het kind zegt in reactie op jouw vragen.

Heel veel succes! En wil je zelf een mooie ervaring delen? Stuur dan een mailtje aan info@kiddocom.nl of reageer via onze LinkedIn bedrijfspagina.